Bohren und der Club of Gore. Een bandnaam die ongeveer hetzelfde gevoel oproept als de hoes van hun nieuwe album, Piano Nights dus. Iets duisters, Duitsers en ranzigs. Van die omschrijving komt in hun muziek alleen het duistere aspect terug. De band omschrijft hun muziek als 'doom ridden jazz music' en dat is de spijker op zijn kop. Ik heb voor dit album uitkwam alleen hun in 2002 uitgekomen stukje grafjazz 'Black Earth' geluisterd en hoewel tussen dat album en Piano Nights nog het een en ander is uitgebracht, is hun jongste muzikale luiaard een vrij logisch vervolg op dat album.
Het zou mij heel grappig lijken als op een gabberfeest ineens de muziek stop wordt gezet om het voor de rest van de avond te vervangen door Piano Nights op repeat. Althans, als iemand anders dan ik dat feest organiseert. Elk nummer op deze plaat heeft namelijk het tempo van iemand die zich heeft laten overrijden door een tank en met dat vehikel nog op diens rug alsnog een stukje wil voortbewegen. Die vergelijking gaat uitsluitend voor het tempo op, want Bohren weet met dit tempo toch een elegant soort jazz te maken. Probeer dat maar eens met een tank op je rug.
Alle nummers zijn instrumentaal en de beschrijving op Discogs leert mij dat ze daartoe geïnspireerd werden door het Nederlandse repetitieve metalriffbeest Gore, waarna ze die naam dus ook maar toevoegden aan hun bandnaam die daarvoor alleen 'Bohren' was. Ik zie daar ook dat iedereen in de band uit verschillende grind-/hardcore en deathmetalbands komen. Wel wel. Dit is dus nogal wat anders. De muziek roept een sterke late night-achtige sfeer op, waarbij er niet zozeer sprake is van individuele uitschieters als wel van een heel album van hoge kwaliteit. Wat verfrissend is: Bohren doet niet aan soundscapes of drones, iets wat in het trage/sferische/duistere stukje van het muzikale spectrum vrij veel voorkomt, maar juist aan liedjes. Héle trage liedjes welteverstaan, met reverbgitaar, bas, sax, drums en iets wat op keyboards lijkt. Dat laatste klinkt in een enkel geval misschien net wat cheesy maar dat mag, zoals een goeie horrorfilm ook best cheesy mag zijn.
Al met al een mooie plaat. Een soort jazz-alternatief op doomcountryband Earth. Typische sfeermuziek die duidelijk niet voor ieder moment geschikt is, maar op het juiste ogenblik werkt het erg goed.
Uit op cd en vinyl bij Pias/Ipecac
Bohren und der Club of Gore
Geen opmerkingen:
Een reactie posten