Het is lastig om goede parallelen te bedenken voor de Amsterdamse noiserockband Gone Bald. Kort geleden vierde de band zijn twintigjarig bestaan en wel op een geslaagde avond in de Occii, met het Italiaanse Zu. Er zijn misschien genoeg bands te bedenken die zich in hetzelfde muzikale universum bevinden, maar ik kan me geen andere band te bedenken met een vergelijkbare geschiedenis. Laat staan in Nederland.
Gone Bald is niet meer wat het geweest is, maar dat was eigenlijk nooit anders: het is nooit lang gebleven wat het daarvoor ooit was. Ivica Kosavic, een eeuwigheid geleden vertrokken vanuit Zagreb, Kroatië naar Amsterdam om met zijn band Gone Bald de wereld te veroveren, lijkt nog immer te leven voor zijn band. Hij heeft zijn muziek nooit bewust een millimeter aangepast om een groter publiek aan te boren. Je houdt ervan of niet. Dat geldt voor zijn muziek en vooral ook voor de muzikale relatie die je met hem aangaat als je in de band Gone Bald speelt. Als je geen honderd procent geeft, dan houdt het al snel op. Voor iets anders dan de muziek hoef je het echt niet te doen, er moet harde en intense noiserock gemaakt worden en wel in een stijl die zich qua tijdsgeest in de vroege jaren negentig bevindt, gefilterd door Kosavic' zintuigen. Op deze manier versleet Kosavic al legio drummers en bassisten. Sinds 2009 was Gone Bald slechts nog een gitaar/drums-duo. Tot 2007 was Gone Bald een trio (met bassist Stijn Dissen, nu Garcon Taupe en drummer Jeroen Warntjes, nu Spoelstra) dat tot dan toe een aantal jaar lang op een redelijk stabiele manier stand hield. In 2009 heeft Gone Bald nog eenmaal in trioformatie opgetreden, de baritongitarist hield het na dat optreden voor gezien. Drummer Assi werd een jaar of twee later vervangen door Marc, die op het jongste album te horen is. Marc vertrok echter ook vrij snel weer en Ivica vond in 'Professor' Lutz de nieuwste drummer van Gone Bald.
Gone Bald heeft tig albums op zijn naam staan. Mijns inziens was het hoogtepunt van de band de triobezetting met de hiervoor genoemde Jeroen en Stijn. Heel valide kan dat oordeel niet zijn, want ik had de band nooit gezien met eerdere bezettingen. Maar het was hoe dan ook een gouden periode in de geschiedenis van Gone Bald. Fantastische platen (
Exotic Klaustrofobia,
100 Ways To Become Cool) en intense optredens. De cocktail van uitermate bij de keel grijpende nummers en een laaiend strakke band heeft er toen voor gezorgd dat ik Gone Bald-fan werd.
Het zou te makkelijk zijn om te zeggen dat alles na deze periode niet zo boeiend meer was. Er is zo iets als het syndroom van het eerste album; als je verliefd bent geworden op een band vanwege het eerste album wat je van ze hoort, is de kans groot dat de rest niet zo'n grote indruk zal maken. Nu heeft Gone Bald al zoveel muziek uitgebracht dat hét topalbum van deze band voor iedereen anders zal zijn. Toch miste ik op het eerste album opgenomen in duoformatie,
Waiting It Out, een soort beteugeling van ideeën. Veel nummers waren lang, wat op zich niet erg is, maar wel als het langdradig wordt door bijvoorbeeld te veel herhalende riffs die steeds net iets te weinig afwijken. Dat was op die plaat zeker niet bij elk nummer aan de hand, Fracture of Radius en Christmas Song waren bijvoorbeeld erg goed.
Drama Rock is de opvolger van Waiting It Out en wat me gelijk opvalt is dat bij maar liefst vijf van de acht songs de speelduur rond de 3 à 4 minuten is. Wellicht heeft Kosavic zich toch iets van kritieken over te lange nummers aangetrokken, of wellicht dienden de kortere nummers zich geheel op natuurlijke wijze aan. Wat ook direct opvalt is de rauwheid van het geluid. Het klinkt alsof Gone Bald het met de beperkte middelen moest doen die beschikbaar waren. En eerlijk gezegd is dat gelijk een van de beste aspecten aan het album. Als er één band is waar een rauw geluid goed bij past, is het Gone Bald. Erg geproduceerd heeft de band nooit geklonken maar nu klinkt het alsof je in een kamertje staat tussen de gitarist en drummer in, alsof je het zweet van de muzikanten kunt ruiken. En het klinkt zeker alsof er gezweet is. Tot zover rockmuziek zoals het hoort.
Opener The Handkerchief Syndrome is waarschijnlijk het meest pakkend van alle nummers. Mooi tussenstukje halverwege met veel reverb. De eerste helft van Enemy Of Insomnia is het meest basic van alle Gone Bald-nummers die ik gehoord heb. Voor deze band is dat geen slechte ontwikkeling dacht ik. Something Happened With Time mist iets aan beklijvendheid. Dan een nummer met de titel Sometimes I Really Hate The Exclamation Mark! dat weer wat meer to the point is.
Lethargy For Lunch en Diva duren samen langer dan de eerste vier nummers bij elkaar. De eerste van de twee heeft zeker meeslepende stukken en valt op door de ingetogen manier van zingen. Maar op gegeven moment beland je in een stuk wat veel te lang duurt. Hier hadden meer darlings mogen worden gekilld. Dat geldt al helemaal voor het tien minuten durende Diva. Ook weer: een aantal interessante stukken, maar niet genoeg om het nummer zo lang gaande te houden.
Opvallend dat daarna ineens een Big Black cover is gebruikt. Qua geluid misstaat het nummer zeker niet op Drama Rock, maar een cover op een Gone Bald album is in ieder geval al flink aantal jaren niet gebeurd, als het al ooit is voorgekomen. Het vervreemdende akkoord waar afsluiter Caged Heart mee begint is een intrigerende manier om de aandacht te vestigen, maar het nummer lijdt voor een groot deel weer aan het syndroom van te lang doorgaan met te weinig pakkende middelen.
De drummer op dit album is Marc, die eerder te horen was op Soul Vacation In Rehab Clinic. Tijdens Gone Balds optreden in de Occii (met dus huidige, en inmiddels erg strakke drummer Lutz) werden veel nieuwere nummers gespeeld, van na Drama Rock. Eén daarvan had een stevige moshriff met veel stops. Ik ben gelijk weer erg benieuwd naar wat voor album er nu weer zal gaan volgen.
Gone Bald is er nog steeds en doet nog immer precies waar het zin in heeft, ongestoord door eventuele gevolgen van dat eigenwijze. Of dat bewonderenswaardig is of onverstandig doet allang niet meer echt ter zake. Die intense noiserock zal gemaakt worden tot Kosavic erbij neervalt.
In eigen beheer uitgebracht als gratis download en als gelimiteerde CD.
